Er zit wat tijd
tussen Simones laatste verhaal en vandaag. Veel gebeurd is er wel,
maar de informatie kwam wat gefragmenteerd door; een kort berichtje
op de facebookpagina van het schip, of een scheepslog, een
flitstelefoontje op Cuba (waar Simones groepje geen wifi-contact tot
stand kreeg), een schoolevaluatierapport, een korte sailmail
geschreven terwijl ze zeeziek was, en nu weer moderne wifi na
aankomst op Bermuda!
De Regina Maris
verliet Panama nadat een leerkracht onverwacht van boord moest
waarover de leerlingen verrast waren. Het gaf wat reuring en er werd
voor gekozen om nog enkele dagen voor de kust voor anker te liggen,
zodat er aan school gewerkt kon worden. Het was warm, dus een
tropenrooster was geen overbodige luxe.
Een andere reden om
nog even voor anker te blijven liggen was het feit dat er een
paspoort verloren was gegaan tijdens de eigen reis….gelukkig van
een van de leraren (hoe zielig ook ;)
Dat betekende dat
hij naar de ambassade in Costa Rica moest afreizen, om daar een nieuw
paspoort aan te vragen via een spoedprocedure. Het was, zoals je
snapt, niet vanzelfsprekend dat dat allemaal in een wip gebeurd was.
Het volledige en enerverende verslag van zijn ervaring komt
binnenkort te staan op de scheepslogjes van School at Sea, houd deze link maar in de gaten.
Voordat de RM van
Panama naar Cuba vertrok, werd een vertrouwensoefening “Over de
Streep” gedaan op een mooie plek aan de Panamese kust. Zoals een
van de andere leerlingen schreef werd het begeleid door Jet, een van
de stuurvrouwen, en Jelle, de scheepskok die ook vanaf IJmuiden al
aan boord was.
Iedereen werd
gevraagd of hij of zij bij het voor het eerst aan boord komen, een
beeld had bij iemand dat later gedurende de reis totaal anders bleek
te zijn. Iedereen stapte over de lijn.
Langzamerhand werden
zwaardere onderwerpen, zoals ‘zelfbeeld’, ‘groepsintegratie’,
‘je plek thuis’, ‘ieders gevoel aan boord van de RM’ benoemd.
Drie en een halve maand was de groep al onderweg, en deze middag en
deze oefening gaven iedereen veel nieuwe inzichten in de groep als
geheel en in alle individuele medeleerlingen. “We vertrokken met
drieëndertig en kwamen terug als één,” schreef een van de
leerlingen.
De reis tot aan Cuba betekende voor de meesten flink aan school werken.
Ook voor Simone, die ten op zichte van de schoolplanning in
Zeist nog achterloopt. Dat daardoor de druk
begint toe te nemen is te merken in de korte berichtjes die we
krijgen. Ze schrijft in haar
evaluatieverslag voor school:
“School is hier gewoon lastig, als we
expedities hebben vallen er veel schooldagen weg. Omdat we niet
precies weten wanneer we wat gaan doen, is het ook moeilijk om er
omheen te plannen. Maar op momenten dat er wat rust is gaat school
echt goed, dan kan ik in 1 dag wel een toets leren en maken. Ik hoef
nog maar 2 toetsen van de eerste toetsweek (Na en Dui) en dan kan ik
weer echt een inhaalslag maken, omdat er een hele week school aan
komt en vervolgens ook nog meer dan een week varen. Op het ene moment
heb ik meer vertrouwen dat het gaat lukken dan het andere moment,
maar ik ga desnoods gewoon heel hard werken in de meivakantie en dan
hoop ik dat het goed komt.”
Ook
is ze, jammer
jammer, elke keer
na een landreis de eerste vier dagen aan boord behoorlijk zeeziek,
wat ook niet helpt bij de inhaalslag van
het schoolwerk.
Kort
voor aankomst op Cuba was er de tweede scheepsovername. Het liefst
wilde Simone samen met Emilia een ‘functie’ in de keuken. Maar ze
vertelde, dat ze toch maar had gekozen voor een minder intensieve
klus, zodat ze meer aan school kon doen. En dat werkte gelukkig: twee
toetsen gemaakt, in de scheepsovernamedagen.
Dit is
de scheepslog van Simone over de scheepsovername:
06-02 Simone: Werkeloos…
Yes,
de scheepsovername is begonnen, maar door de moeilijke economische
tijden op het schip zijn er bij de reorganisatie veel banen
vervallen. Nee, grapje het gaat economisch heel goed op het schip,
maar toch ben ik werkeloos. Samen met Meike heb ik gesolliciteerd
voor wasvrouw. We draaien een wasje hier en een wasje daar en kunnen
tussendoor aan school werken (we lopen beiden namelijk een beetje
achter). Maar toen… door de zijwind gingen we continu schuin
waardoor de watermaker niet aankon, met als gevolg een douche én
wasstop. In plaats van een economische crisis hebben we hier aan
boord vaker last van een watercrisis. Maar goed, we mochten dus niet
meer wassen, daar ging onze functie. Uiteindelijk hebben we wel heel
goed aan school kunnen werken, en een keukenwasje gedaan. Maar ik
hoop wel dat we snel onze baan weer terug hebben. ‘Geef ons je
vieze kledij, dan is het later die dag zeker stankvrij.’
De aankomst op Cuba
was een hele gebeurtenis, waarover Thibault een leuke scheepslog
scheef:
08-02 THIBAULT, Drugspuppy’s
Eindelijk is
het moment daar, we varen de haven van Cuba binnen. Iedereen is in
spanning: wordt het schip goedgekeurd, mogen we Cuba binnen? Er is
tot diep in de nacht schoongemaakt, maar was dat genoeg? ‘s
Ochtends voeren we de haven binnen en legden aan bij de douane. Er
kwamen verschillende autoriteiten aan boord. Eerst moesten we
allemaal met ons visum en paspoort op zak naar het kantoortje van de
douane. Eenmaal binnen werd er een face-check gedaan, een foto
gemaakt en werd het visum in je paspoort geplakt. Vervolgens kwam er
een dokter aan boord. We moesten allemaal op een rijtje gaan staan en
om de beurt langs de dokter lopen. De dokter richtte met een laser
gun op ons voorhoofd en mat zo ieders temperatuur. Ondertussen werden
ook de papieren van het schip gecheckt. Toen er werd verteld dat de
drugshond eraan kwam, ontstond er toch een beetje spanning. Maar toen
de twee douane mannen aankwamen lopen met een schattige puppy aan hun
zijde, was dat ook snel weer weg. De drugspuppy legde vrolijk een
rondje af over het schip en alles was in orde. We mochten door varen,
we mochten Cuba binnen!
Eenmaal
op Cuba werd de tweede eigen reis gemaakt. Simone zat samen met
Meike, Veerle, Olivia, Ellen, Ken, Guus en Alex in een groepje met
als begeleider Jurjen (nu in bezit van een prachtig nieuw paspoort).
De
eerste dagen hoorden we niks... Cuba en internet :) Vier dagen later
een sms dat iedereen een wificode had gekocht en ze op zoek gingen
naar een wifispot. Er kwamen een paar foto’s door van een
groepsgenoot. Ze hadden een paardentocht gemaakt... zie hier aan de
linkerkant Simones been…
Maar
de wifi was nog langzamer dan een slak. Het werd later en later, en
om 00.30 uur ‘s nachts een sippe sms dat de wifi het niet deed en
dat ze het heel moeilijk vond geen contact te hebben, want ze had
zo’n heimwee. Dus ja, dan toch maar bellen, voor 3,00 p/m. Oma
hoorde dit en zei “bel zo vaak en lang als nodig is... ik betaal.”
Over Cuba valt veel te vertellen, en dat lees je meer op de websites van
medeleerlingen. Het kan niet altijd feest zijn, als je een half jaar
onderweg en ver van huis bent, en dit is even een slechtere periode.
Simone zei aan de telefoon: “Het was hier vast leuk, maar ik kon
het niet zo zien.”
De
autorit op de terugweg van Havana naar de haven reden ze in twee gave
auto’s.
Ook
wisselde op Cuba de crew, drie nieuwe stuurmannen aan boord, twee
stuurvrouwen en de kok van boord. Na Cuba zijn de kinderen namelijk
zelf verantwoordelijk voor inkoop van de voedselvoorraden en zijn de
leerlingen door kok Jelle allemaal getraind om tijdens hun
keukendienst de hele bemanning (45 hongerige zeilers) dagelijks van
drie maaltijden te voorzien!
Wat
fijn was, dat onverwacht stuurvrouw Jet nog langer aan boord bleef.
Jet is partner van kapitein Sam, en kort voor vertrek vanaf Panama
vroeg hij haar ten huwelijk. Er was een goed verlovingsfeestje aan
boord! De ringen die werden uitgewisseld kwamen van blikjes
frisdrank. Sieraden die onderweg te vinden waren, waren veel te veel
‘blingbling’ naar zijn smaak, maar wel bemachtigde hij al op
Tenerife een traditionele ‘vrouwenvanger’ (de uitleg van Simone,
over hoe het instrumentje precies werkte, ging verloren in de
krakerige skypeverbinding; maar dat het gewerkt heeft, zie je op de
foto).
Bij het vertrek van Cuba vertrok ook nog een ander tallship, de Thor
Heyerdahl. Die had de Regina Maris in Tenerife in de haven ook al
getroffen, later lagen ze samen voor de kust van Panama.
 |
| De Regina Maris en Thor Heyerdahl voor anker bij Bocas in Panama |
De
afgelopen twee weken maakten ze gelijktijdig de reis naar Bermuda.
Een nek-aan-nek race was het. Laatste bericht van Marinetraffic dat
de thuiskijkers konden volgen was dat ze voor de kust bij Miami 5 km
van elkaar voeren, toen met de Regina aan kop. En nu, bij aankomst in
de haven van Bermuda bleek de Regina er als eerste te zijn! We zijn
dan wel wereldburgers en het was dan wel geen wedstrijd, maar toch
leuk dat het schip onder Nederlandse vlag de snelste was. En Simone
zei aan de telefoon dat het echt voelde als een race, en dat het haar
pas echt gaaf leek om mee te kunnen doen aan een tallshiprace met wel
veertig schepen.
Sailmail
24 februari 2017 (tussen Cuba en Bermuda)
Hoi hoi,
dit wordt
misschien niet een hele uitgebreide sailmail omdat hij eigenlijk
gister verstuurd zou worden, maar toen was ik zeeziek en heb ik niet
geschreven en nu mag ik alsnog heel snel kort iets schrijven.
Ze hadden een
systeem bedacht met mensen die achter lopen de eerste 3 dagen wacht
en dan 3 dagen school om te zorgen dat er geen schooldagen verloren
zouden gaan aan zeeziekte, maar zul je net zien. De eerste 3 dagen
waren heel rustig:
 |
| SaS-les op kalme zee: het sextant |
... en toen wij aan
school begonnen werd het echt wild, dus iedereen was toch zeeziek:
We zijn zondag
vertrokken, ik heb weer de wacht van 1-5 met Jet. Na vertrek had ik
binnen een uur wacht daarna ben ik gaan slapen omdat ik moe was
(onder andere door het afscheid van Geeske, Jelle en Jehanne). En het
enige wat ik die 3 wachtdagen heb gedaan was slapen en wachtlopen en
avond eten. verder helemaal niks. Toen had ik school en echt het
enige wat ik de afgelopen 2 schooldagen heb gedaan was in bed liggen
en ook echt slapen. Ik heb het uitgerekend de afgelopen 5 dagen heb
ik er echt MINSTENS 3 van geslapen (24 uur) als je alles aan elkaar
plakt.
De heimwee is wel weer wat erger geworden, maar niet zo erg als van Panama naar Cuba.
Ik mis jullie heel erg. En ben benieuwd hoe het met iedereen gaat. Ik
zou het heel leuk vinden om van iedereen weer wat foto’s en
filmpjes te krijgen, als jullie daar tijd voor hebben, dat jullie die
op Bermuda door sturen.
Dit is echt geen
samenhangend verhaal, maar willen jullie het kersentaartrecept
doorsturen? En voor superoma’s souvenirtje heb ik nog pure
chocolade uit dat museum, dus zat ik te denken om zelf
kersen-rum-bonbons te maken, of jullie daarvan ook een recept zouden
willen opzoeken en op Bermuda doorsturen.
Ik hou van jullie xxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxx
Liefs Simone
 |
| Scherp aan de wind |
Het weer was ruig onderweg naar Bermuda. Het zeilen ging scherp aan de
wind, serieus slecht weer werd ontweken door snelheid te minderen en
de reis duurde daardoor drie dagen langer. Bij aankomst bleek de
watertank onverwacht leeg te zijn...
En
Simone voelt zich thuis op de RM, sterker nog... al twee hutwissels
achter elkaar kon ze in dezelfde hut, in hetzelfde bed blijven
liggen… en dat wil ze liefst niet meer afstaan.
Tot
slot een lipdub die een vertrekkend bemanningslid meenam naar
Nederland voor de ouders en de achterban van de wereldreizigers aan
boord van de Regina Maris:
De
volgende etappe brengt de kinderen van Bermuda naar de Azoren - terug
in Europa!
Judith
& Simone
