Oud & nieuw, San Blas, survival & Panama

Hallo allemaal,

Nog even wat vertellen over oud & nieuw, want dat was echt heel leuk! We zijn pas om 3:00 gaan slapen, en ik had daarna ankerwacht, dus zaten we om 6.00 uur alweer als zombies aan dek, maar oudjaarsavond was geweldig! We telden met zijn allen af, en volgens een Portugese traditie moet je de laatste 12 seconden voor 12 uur elke seconde een rozijn eten en dan mag je een wens doen voor het nieuwe jaar. 12, 11, 10, 9, 8, 7, 6, 5, 4, 3, 2, 1... Happy New Year!!! Er barstte supermooi vuurwerk los!!! We hadden partypoppers, kinderchampagne en heel veel oliebollen, maar het leukste van alles, iedereen sprong met kleren aan het water in, een echte nieuwjaarsduik. Toen hebben we nog een tijdje gezwommen, terwijl er overal om ons heen het mooiste vuurwerk dat ik ooit heb gezien losbarstte. Daarna hebben we allemaal drijfnat oliebollen gegeten en gedanst. Het was een superleuke avond! En natuurlijk ook voor jullie allemaal nog een Happy New Year!

1 januari 2017 hebben een grote schoonmaak en huttenwissel gedaan. Ik slaap nu (weer) in de hut met Olivia, Sophie en Amelia. Ennn, ik mag in dezelfde kamer (en hetzelfde bed) blijven liggen en Amelia ook. Supergezellige kamer!!! En ik heb wacht van 5-9 samen met Olivia, Sophie, Jorge, Wouter en Lika.

Na vertrek van Aruba zijn we drie dagen later aangekomen op de San-Blaseilanden. Onderweg heb ik niet echt heel erg last van zeeziekte, maar toen we bij Aruba vertrokken voelde ik wel weer last van misselijkheid. Het komt wel vaker terug, maar sommigen hebben ook helemaal nergens last van. Onze watermaker was nog steeds kapot toen, dus we hadden alweer een paar dagen niet gedoucht en het was fijn om weer in de zee te duiken en te wassen.

En oh ja, omdat de watermaker kapot was, ging het wc doorspoelen ook niet. De wc's waren zooooooo goor. Ik had schoonmaakdienst, en echt overal zat poep. Ik heb met mijn ogen en neus dicht staan vegen, gewoon maar een beetje op de tast, want het was echt te erg om naar te kijken en het te ruiken.

Op San Blas kwamen de eerste dag meteen allemaal lokale bewoners van het eiland, Kuna-indianen, aan boord met spulletjes om te verkopen. Er zijn echt heel veel kleine kindertjes; als we daar rondliepen hadden we zo een sliert van twintig kinderen achter ons aan, en ook allemaal heel jong. We hebben eigenlijk maar drie kinderen van onze leeftijd gezien, maar ik weet niet hoe dat komt.

De dag daarna zijn we naar een onbewoond eilandje doorgevaren, waar we gedropt werden voor de survival! Sam en Jelle waren erbij, en we namen meel mee, en rijst. We dachten dat we in die twee dagen wel vis zouden vangen, of een kreeft. Maar helemaal niks! We hebben vooral half gaar en verlept brood gebakken, en rijst gegeten, en natuurlijk kokosnoten gegeten! En dan heb je ook echt niet zo veel eten nodig; echt hoor, we krijgen aan boord echt heel veel eten, eigenlijk eten we veel te veel. En ik heb ook met een kapmes kokosnoten opengehakt; haha, sommigen zeiden dat ze een kant van me zagen die ze nog niet hadden gezien (spierballen). Het was supergaaf, supersupergaaf!

En we zijn nu op de eigen reis. We gaan over land helemaal van Portobelo naar Bocas del Toro, waar het schip ons weer zal oppikken.

Ik zit in het groepje met Jeroen, Guus, Lennard, Carolina, Veerle en Lika (heel gezellig!) en Thalita reist met ons mee.

We moeten van twintig dollar per dag alles doen, dus eten, overnachten en reizen. Op de boot is een Lonely Planet-gids van Panama en we hebben met ons groepje een plannetje gemaakt wat we willen doen. Vanuit Portobelo eerst naar Panama City gelift. Echt, ik ging aan de weg staan en telkens stopten er auto's, maar niemand had plek voor acht personen. Toen stopte er weer een auto, die we lieten gaan, en een minuut later weer een, en toen bedachten we dat we dan maar in twee groepen gesplitst gingen reizen. Dus de eerste groep was net weg en toen stopte er weer een auto, maar die stopte om te waarschuwen dat het gevaarlijk was om te liften. En toen gaf hij ons groepje twintig dollar om gewoon de bus te nemen. Dat hebben we daarna gedaan en in Panama City waren we toen weer snel bij elkaar. We hebben heel lang rondgelopen voor we een plek hadden om te overnachten, want er is een muziekfestival en alles zit volgeboekt! We waren al wel een beetje gestrest aan het raken, want we moesten een slaapplek vinden omdat we niet buiten mogen slapen. Nou zitten we in een deel van de stad waar het heel leuk is, dichtbij het water en allemaal gekleurde huisjes en smeedijzeren balkonnetjes met krullen (net als mijn zwarte bed vroeger). Vanavond gaan we naar dat muziekfestival en dan gaan we morgen een dag naar het centrum (dat is nog wel een uurtje lopen vanaf hier).

We hebben de hele reis onze telefoon, dus ik kan vaker bellen en appen. En we komen ook heel dichtbij de Costaricaanse grens zag ik, en daar wilden we best wel graag even snel over grens en weer terug, maar ik denk niet dat we dat gaan doen. Hebben we waarschijnlijk geen tijd voor. We hebben nu wel al de Stille Oceaan gezien!

Het is nou vandaag precies halverwege de reis en ik wil nog echt niet denken aan het aftellen. Ik houd heel veel van jullie!!! En heb zin om jullie weer te zien, maar wel pas over drie maanden. Ik kom echt niet eerder naar huis!!!

Groetjes,
Simone

Sailmail: keukendienst op zee & aangekomen op San Blas

Hoiii iedereen thuis!

Als jullie dit lezen zijn we aangekomen op de San-Blaseilanden bij Panama. Ik heb er heeeeeelll veel zin in!!! Het survivallen klinkt heel cool en Sam en Jelle [schipper en kok] gaan mee en dat is ook supergezellig. Het wordt een grote feestboel.

Onze vorige trip was een rondrit over Aruba in een hele vrolijke bus:

De dag erna zijn we vertrokken naar de San-Blaseilanden.

Gisteren had ik keukendienst. Dit is het leukste keukenteam tot nu toe, maar het koken was echt een hel. Je moet je voorstellen dat je vanaf 7 uur ’s ochtends wakker en bezig bent terwijl het schip maar heen en weer rolt.

ALLLLLLLLLLLLLLLLLLLLLLLLLLLLLLLLLLEEEEEEEEEEEEESSSSSSSSSSSSSS maar dan ook echt alles wat je maar kan bedenken tiefde om. En zodra je klaar bent met opruimen komt er een nieuwe golf en valt er weer van alles om. Begin je weer met opruimen, ben je klaar met opruimen, komt de volgende golf. Om een beeld te schetsen: er zat mayo overal op de muur, de bloemkool vloog door de keuken, de hele vloer lag onder het water, sladressing overal, sla door de hele salon. Ik ben aangevallen door snijplanken, borden, bekers, messen en pindakaas. De wasbak overstroomde, tomatensaus ging over het fornuis, hele broden vlogen door de salon, jam over de hele tafel, net als de melk, hagelslag, pindakaas en boter. En zo kan ik serieus nog wel ff doorgaan.

Dan is er ook nog de bijkomstigheid dat je de hele dag staat, behalve als je aan het eten bent. En zelfs dan kun je niet rustig zitten omdat iedereen dingen nodig heeft (of je moet opruimen). De hele dag staan op een wiebelend schip is heel vermoeiend. En dan… je voelt ze wel aankomen, de golven waarbij alles gaat omvallen, je hebt alleen geen handen en tijd genoeg om alles tegen te houden... vervolgens vliegt het eten je om de oren. We zijn de hele dag bezig geweest met dingen opruimen. Op het laatst ging er een kan water om en zaten we er echt doorheen. We waren er helemaal klaar mee. En ik was fysiek ook gewoon helemaal uitgeput. Ik had wel bedacht om er foto’s van te maken, maar dat was gewoon niet te doen.

Ooo, nog een ‘leuk’ nieuwtje: we hebben al meer dan twee weken een douchestop omdat er dus een ringetje van de watermaker kapot is. Een nieuw ringetje komt op San Blas met de vrouw van Jeroen mee, maar tot dan mogen we nog steeds niet douchen en wassen. Mijn nieuwe jurkje is het laatste schone dat ik heb, verder is alles vuil. Ik voel me vies... en al helemaal omdat ik gisteren door zoveel eten ben aangevallen dat ik nu heel erg stink…

Nog een echt leuk/supercool nieuwtje: we zijn op het nieuwste schip van de Nederlandse marine geweest. Eigenlijk is het heel ongebruikelijk dat je daarop mag, maar Moniek had een connectie. In Aruba lag het schip vlak naast ons in de haven, dus misschien hebben jullie het op de webcam kunnen zien.

Het schip heette iets van ‘De Holland de Here Majesteit’ (iets in die richting). Als je erop zoekt kom je het vast wel tegen. Het was dus de nieuwste versie, en we hebben een rondleiding gekregen over het hele schip, echt f*cking vet!! We kregen uitgelegd hoe het geschut werkt. Het heeft meer dan 200 schoten per minuut, en overal hangen geweren en kogelvrije vesten. De keuken is immensssss, ik denk wel 18 keer zo groot als die van ons. De machinekamer is ongeveer zo groot als ons hele huis, en dat is er dan één van de twee. Ze hebben twee watertanks van 25.000 liter en twee watermakers die ieder 1000 liter per uur maken. Zij mogen dus ook elke dag douchen (zo lang als ze willen) én wassen… wij waren jaloers! Verder zijn de hutten drie keer zo groot en slapen ze er in hun eentje. We zijn ook op de brug geweest, super vet!

Nou, dat was het weer voor nu,

Groetjesssss Simoneeee!!!!

ps. Voor de verjaardag van kok Jelle heeft scheepsmaatje Nikki een leuk filmpje gemaakt rondom een door Jelle bedachte dancemove. Rond 1:19 min. kun je Simone zien ‘onen’ - al is het vooral een oefening in evenwicht bewaren:
Blog met filmpje van Nikki