Nieuwjaarswens

De beste wensen voor het nieuwe jaar!

Relaxte rastafari's & shoppen in Willemstad

Simone is veilig aangekomen op Curacao. De Regina Maris ligt voor anker bij een mooi wit strandje.

Vierentwintig december, de dag na aankomst, hadden de kinderen een vrije dag en werden ze losgelaten in Willemstad. Tijd om te shoppen! Simone vond dat een uitstekend programma voor haar verjaardag! Ze heeft een flinke berg snoep ingeslagen - wat maar liefst 44 USD bleek te kosten, een bedrag waar ze vooral zelf nogal van geschokt was.

We hebben Simone uitgebreid kunnen spreken. Ze zag er hartstikke goed en opgewekt uit.

Dit is wat ze vertelde over het bezoek aan de rastafari's op Dominica:

"De tocht naar de rastafari’s was prachtig. We zijn eerst naar de boiling lakes gelopen. De tocht ging door het oerwoud. Onderweg kregen we een enorme plensbui over ons heen. Het was eigenlijk best wel heel erg koud. Ik had al mijn spullen in het busje laten liggen, ook mijn poncho. Ik was kletsnat. Maar tijdens één van de buien hebben we in de warmwaterbronnen gezeten... heerlijk warm!"

"Op weg naar het huis van de rasta’s begon het al donker te worden. Dat was best wel eng omdat we op dat moment maar met zijn drieën waren en het pad spekglad was van de regen. Ik was bang dat we van het pad zouden raken en verdwalen. Het was heel fijn toen we aankwamen!

De rasta’s woonden luxer dan ik had gedacht, wel met kamers en elektriciteit enzo. Veel SaS-ers hebben in een hangmat geslapen, maar ik heb voor een bed gekozen. Daar was ik achteraf wel blij om, want de balken waar de hangmatten aan hingen waren niet zo stevig; er zijn er verschillende naar beneden komen zetten!"

"Het ontbijt was het lekkerste dat ik de afgelopen twee maanden heb gehad, met heel veel fruit, pindakaas die echt naar pinda’s smaakte en een soort oliebollen, zó lekker... én met suiker, dat was echt goddelijk! We aten uit kalebassen. Dat is trouwens eigenlijk niet normaal; de kinderen van Moses vertelden ons dat ze normaal gewoon van een bord eten. Maar als ze zin hebben, lopen ze wel zo de tuin in om allerlei soorten fruit te plukken."

"De volgende dag zijn we naar een enorme waterval gelopen, echt als in een sprookje. Er waren lianen waarmee je in het water kon springen. Verder hebben we zelf rietsuikersap gemaakt en passievrucht-mango-achtige drankjes."

Moses, uw reisleider.

"En we hebben een heerlijk rustgevende yogasessie gehad. De helft van de mensen viel ervan in slaap"

"Al met al was het een prachtige excursie! De rasta’s zijn zoooo relaxed, echt, daar wil je wonen als je het in Nederland beu bent...!"

Met wederom onze hartelijke dank aan de onbekende fotografen!

Luchtfoto's op weg naar Curaçao

Vrienden van ons, Inge en Roeland, wonen op Curaçao. Roeland werkt bij de kustwacht. Op patrouille kreeg hij de Regina Maris in het vizier. Via de marifoon heeft hij Sam gevraagd een feestje op het achterdek te organiseren en zo heeft hij deze foto's gemaakt. Roeland & crew, dankjewel!

We denken dat Simone het figuurtje midden achter het SAS-spandoek is, maar helemaal zeker zijn we er niet van. Simone stond toch ergens anders - en wat minder zichtbaar, zie de veel te ver opgeblazen foto die we onderaan hebben toegevoegd.

Om te kunnen inzoomen (op zoek naar je eigen kind) kun je de foto's het beste eerst naar je eigen computer kopiëren: klik met je rechtermuisknop op een foto en kies in het menu dat opent 'afbeelding opslaan als.'

Het vliegtuig van de kustwacht

Verscherpte uitsnede van de foto hierboven

Verscherpte uitsnede van de foto hierboven

Bericht vanuit een strandtentje in Portsmouth, Dominica

Simone heeft gisterenavond uitgebreid gebeld vanuit Portsmouth op Dominica. Ze zat te chillen in een strandtentje aan zee! 

Dit is wat ze zoal vertelde: 

‘De reis ging hartstikke goed. Ik ben eigenlijk niet zeeziek geweest. Het ging sneller dan de tocht van IJmuiden naar Tenerife!’ 

Scheepsovername 

‘De laatste driehonderd zeemijl voor aankomst in Dominica was de scheepsovername. We leefden er al een hele tijd naartoe; we zaten af te tellen wanneer het zou beginnen. ’s Avonds gingen er rare alarmbellen rinkelen. We dachten, “wat is er nu aan de hand!?” Dat bleek het begin van de scheepsovername. 

Ik had voor banketbakker gesoliciteerd. Dat had ik zelf bedacht. Ik wilde absoluut geen wacht lopen, veel te vermoeiend. Ik dacht: als banketbakker mag ik allemaal taarten en ongezonde dingen maken! 

Ik heb iedere dag het vieruurtje en het toetje verzorgd. Het was heel leuk om te doen, maar ook heel vermoeiend om voor 45 man te bakken. Je bent heel lang bezig met koken en er valt enorm veel schoon te maken. Als je iets verprutst, zit je flink te balen want opnieuw beginnen is eigenlijk geen optie. De hele tijd stressen dus of alles wel goed gaat! 

Nog die eerste avond wilde ik meteen al iets lekkers maken. Ik wilde koekjes bakken, maar de eieren waren op. Ik baalde, want hoe kun je nu bakken zonder eieren? Gelukkig bleken er toch nog ergens 45 te zijn. Vervolgens bleek de boter zo goed als op! Dat was wel balen. Ik kon alleen nog dingen met eieren en melk maken. Ik had plannen gehad om allerlei lekkere dingen te bakken, maar er waren teveel ingrediënten die ontbraken. Alles moest anders! Die koekjes maakte ik met melk en eieren in plaats van boter. Het zijn een soort rare broodkoekjes geworden. 

De volgende dag heb ik als vieruurtje pannenkoekentaart met chocopasta gemaakt. Als toetje ‘s avonds maakte ik bonbons met sinaasappelschilletjes en geconfijte kersen uit blik, waar ik chocola overheen heb gegoten. Helaas was het zo warm dat de chocola niet hard wilde worden. Het bleef een plakboel. Maar dat maakte niemand iets uit, want het aflikken van die bakplaten was een van de lekkerste dingen! 

Gisteren heb ik als vieruurtje puddingbroodjes gemaakt. Naar het poeder voor de banketbakkersroom heb ik tweeënhalf uur lopen zoeken. Toen ik het nergens kon vinden zijn Sam, Jelle, Alexander, Wouter en nog meer mensen me gaan helpen zoeken. Uiteindelijk vond ik de zak in Jeroens kantoortje in de bank waarop we zitten als we toetsen moeten maken, onder een stapel kadootjes. 

Sam heeft me daarna geholpen de pudding te maken. We hadden uiteindelijk veel te veel, omdat Sam meer en meer wilde maken; uiteindelijk waren het twee pannen vol banketbakkersroom. Toen we ’s avonds na aankomst het feestje hadden, hebben we de tweede pan buitengezet met lepels erin: iedereen mocht eten wat hij wilde. Nu is hij al bijna leeg, dus dat werkte ook prima als toetje. 

Eigenlijk had ik gisterenavond crème brûlee willen maken, maar als we onder zeil varen staat de oven schuin. Dan zou de crème scheef in de bakplaat hebben gehangen en was hij ongelijkmatig gegaard. Ik besloot het idee te bewaren tot we voor anker zouden liggen. Misschien ga ik het morgen nog maken.’ 

Tijdens het skype-gesprek zagen we hoe de zon in de Caribische zee zakte...!

 

Meekijken met de scheepsartsen 

‘Tijdens de oversteek was er een arts aan boord, Erik. Twee mensen hadden tijdens de scheepsovername voor scheepsarts gesoliciteerd. Erik heeft hun een aantal dingen geleerd en bij sommige heb ik meegedaan. Zo heb ik leren hechten! We kregen een spons, en naald en draad om hem te hechten. Erik vond de hechting die ik had gemaakt wel van ‘professioneel niveau,’ dus als er nog eens iemand gehecht moet worden... Ik denk alleen niet dat ik het ook op een echt mens zou kunnen, met bloed enzo, dat moet ik nog maar eens even zien... 

We hebben ook leren reanimeren. We hadden een oefening aan dek. Op verschillende plekken zaten docenten; een was het slachtoffer en anderen waren omstanders die vertelden wat er was gebeurd. We oefenden de stabiele zijligging en vervolgens hadden ze een hartstilstand en moesten we reanimeren, wat we oefenden op een pop.’ 

Vissen 

En dan volgt hier nog Simones zeer grafische beschrijving van de visvangsten tijdens de oversteek, niet voor de weekhartigen onder ons: 

‘We hebben iets van vier of vijf vissen gevangen, telkens dezelfde soort. De grootste was 1.30m, echt immens! 

Als er een vis gebeten heeft, wordt er geschreeuwd: “vis!” en komt iedereen naar het achterdek gerend. Iemand haalt het mes uit de stuurhut om de vis dood te maken. Sam haalt de lijn in en trekt de vis aan boord. Hij gaat er eerst op stampen en dan steekt hij het mes door zijn nek. Dan loopt er een bloedsppoor over het dek naar het middendek. Dat gedeelte hoef ik niet te zien.

Het aan boord halen van de vis vind ik leuk, maar dat erop stampen en zo... uch! Het bloed spuit alle kanten op, dus iedereen die eromheen staat zit onder. Blèèèh! Sommigen, vooral de jongens, willen wél kijken, of ze willen zelf een keer een vis doodmaken. Trouwens, ik weet wel hoe het moet: je steekt het mes zo net achter zijn kop en dan moet je draaien.... echt... héérlijk...uh! 

En dan ligt er een grote bloedplek op het dek; met bezems en emmers water moet het bloed van het dek worden geschrobd. Lekker! 

Maar ik heb wel gekeken hoe Jelle de vissen fileerde. Daar kon ik best wel tegen, alleen toen hij de kieuwen eruit haalde vond ik dat toch iets te vies. Verder vond ik het eigenlijk wel interessant om te zien. 

Ja hoor, ik heb ook van de vissen meegegeten. Bij die grootste vis kreeg je wel een flink stuk, maar bij die kleinere vissen, als je er met 45 man van eet, krijg je maar een ministukje. Het is trouwens wel echt lekkere vis. Ze smaken alsof er al citroen op zit! 

Dan is de batterij van Simones mobiel leeg. ‘Vanavond zijn we nog uitgenodigd op een soort van reggaefeestje,’ vertelt ze als laatste. 

En die nacht... slaapt iedereen in zijn hangmat in de buitenlucht!

Met dank aan de verschillende anonieme fotografen.

Aangekomen bij Dominica

Na een lange reis van 17 dagen op zee is de Regina Maris afgelopen nacht eindelijk veilig aangekomen bij Dominica. Pfiew! Het schip ligt voor anker in een baai aan de noordwestkant van het eiland.

We hebben Simone nog niet gesproken, maar wel uit betrouwbare bron vernomen dat:

* de chocopasta, hagelslag en yoghurt op rantsoen waren, of zelfs helemaal op.

* er waterschaarste was. Midden op zee is de drinkwatervoorraad natuurlijk heilig. Het douchen was zodoende beperkt tot drie minuten, eens in de drie dagen. En de kraan tijdens het inzepen dicht.

* Sinterklaas zijn weg naar de Regina Maris heeft weten te vinden en hij zeer tevreden was over de prachtige surprises die er waren gemaakt.

(Gelukkig was schipper Sam op dat moment net even niet aan boord. Je kunt je afvragen wat hij van deze vertoning zou hebben gevonden!)

* er verschillende dorado's zijn gevangen - en opgegeten. Een was meer dan een meter lang.

Dorado of mahi-mahi (foto credit)

Dat is nog eens wat anders dan een portie kibbeling met knoflooksaus. We zijn benieuwd hoe Simone dit heeft gevonden!

En nu is het... wachten op een telefoontje.

SailMail, ergens tussen Kaapverdië en Amerika

Simone zit op de oceaan, ergens tussen Kaapverdië en Amerika. De Regina Maris is van de 'reguliere radar' verdwenen. Via MarineTraffic kunnen wij niet meer zien waar het schip is. Gelukkig krijgen we van ouders met een MarineTraffic-abonnement af en toe een berichtje doorgestuurd waar ze zijn. Er is weinig wind, dus de reis gaat niet erg snel. Dit schrijft Simone in haar SailMail van 2 december:

Hoi Hoi,

We zijn weer onderweg hoor! En goed nieuws: geen zeeziekte! Gewoon helemaal niet, echt superfijn.
Het is hier lekker 35˚C. Eergisteren was het zo warm dat je helemaal niks meer kon en ik had wacht van 1 tot 5 uur, het warmste deel van de dag. Ik ging echt dood. We hebben weer midden op de oceaan gezwommen, maar het mocht niet midden op de dag omdat dat school zou onderbreken. Daarom mochten we pas 's avonds zwemmen.

Zwemmen in de oceaan - maar nog wel gewoon bij de Kaapverden.

Voor ons (de wacht) was er een goed alternatief: het dek moest worden geschrobd. Eerst dacht ik echt “nee, niet in deze hitte,” maar Sam sloot de brandslang aan en er stond gewoon een laag van 50 centimeter water op het middendek waarin we gingen “schrobben” - meer spelen en elkaar nat maken dus...
Er lopen ook al heel wat mensen met roodverbrande hoofden, armen en benen rond.
We zijn van de radar af, dus jullie kunnen ons niet meer in de gaten houden, wat maar goed is ook want we hebben een man-overboord-oefening gedaan. Het was waarschijnlijk helemaal ontploft in de oudergroepsapp. Ze hadden een boei overboord gegooid en toen zijn we meteen een rondje gedraaid en hebben we hem weer opgepikt uit zee. We deden het in 5 minuten en daar was Sam wel blij mee.
Verder wordt het ondragelijk warm in de salon en de hutten… Het zijn sauna’s!
De wacht van 1 tot 5 uur bevalt me eigenlijk beter dan die van 5 tot 9. Ik word meestal om 11 uur ’s ochtends wakker. Dat is precies de pauze, dus dan gaan mensen sporten op een bepaald liedje en weet ik hoe laat het is. Dan sta ik op en ga lekker niks doen. Om 1 uur begint de wacht, dan wordt ons eten bediend en om 4 uur krijgen we iets lekkers (ook bediend). Om 5 uur is de wacht klaar. Dan lukt het me om tot 9 uur ’s avonds op te blijven en dan ga ik slapen.
Nog iets leuks. We voeren op de motor, omdat er gewoon geen wind was. Toen deden we die man-overboord-oefening en daarna mochten we zwemmen. Toen er ’s avonds nog steeds geen wind was, hebben we buiten met de beamer een film gekeken en gewacht tot er weer wind kwam.
Af en toe komen er ineens uitgeputte vogels aan boord. Ze kunnen bijna niet meer vliegen. We geven ze water en tonijn uit een blikje. Tijdens een van onze nachtwachten vloog er een vogel Gwens bed in. Ze schrok zich rot en begon keihard te gillen. Ze heeft hem opgepakt en aan Jet gegeven.
We hebben nu ook SaS-lessen. We hebben bijvoorbeeld een doktersles gehad. Het was heel interessant, maar ook heel ranzig, want er zaten foto's bij en het was een presentatie die ook voor de echte opleiding wordt gebruikt.
We hebben ook een les gehad van Sam over wind en zeilen. Ennn... Sam was jarig, dus hebben we hem wakker gezongen voor de nachtwacht (daar was hij heel blij mee…). Toen kwam hij in de stuurhut en werd het nog erger (hihi): we hadden kerstverlichting opgehangen en een slinger gemaakt. Het was heel grappig.
Nu moet ik gaan eten en straks wordt de sailmail verstuurd. Tot de volgende (uitgebreidere) sailmail.

Liefs, Simone

Kaapverdische Eilanden

Simone is veilig aangekomen op het Kaapverdische eiland Sao Vicente. De Regina Maris arriveerde in de nacht van donderdag 24 op vrijdag 25 november, tijdens de nachtwacht die Simone moest lopen, en dat was 'heel gaaf!' want daardoor hadden ze ankerwacht, '... en daarbij mocht je binnen zitten en hoefde je bijna niks te doen!' Het mag duidelijk zijn dat de nachtdiensten in de werkelijkheid net zo zwaar zijn als je je van een afstandje had voorgesteld.

Aankomst op Sao Vicente

Zaterdag belde Simone ons met de nieuwste avonturen (en hebben wij kennisgemaakt met de kosten van het internationaal bellen zoals we die niet meer gewend waren...)

(Simone helemaal links, druk aan het bellen... met ons)

De oversteek is vlot verlopen, maar Simone is wel drie dagen flink ziek geweest. Ze had haar nek ongelukkig verrekt en lag in bed, alleen... bleef dat bed maar heen-en-weer schommelen. En toen kwam er ook nog koorts bij - ze heeft het wel even zwaar gehad! Gelukkig is ze inmiddels weer opgekikkerd, zodat ze vandaag niks hoeft te missen van de jeepexcursie over het (normaliter gortdroge) Sao Vicente.

Zoals je ziet heeft het flink geregend (net als eerder op Tenerife). Nogal uitzonderlijk voor de tijd van het jaar: gemiddeld valt er in de hele maand november 10 mm neerslag. Sao Vicente bestaat dan ook voor het grootste deel uit stof en kaal gesteente.

Wanneer we een verslag van deze tocht zullen krijgen, weten we niet precies. Morgen begint de Regina Maris aan de grote oversteek; dan is de SailMail een tijdlang ons enige contact. Kortom...: op naar 'de Carieb'!

ps. We willen je wijzen op twee pagina's de we aan de website hebben toegevoegd: een over het schip en een met een overzicht van de route, inclusief aanlegplaatsen en een globaal tijdschema.

Schooluitwisseling op Tenerife

We zijn met bloggen een beetje achterop geraakt. Op Tenerife vond namelijk een schooluitwisseling plaats waar we nog niet over hebben verteld.

(Simone staat middenboven)

De helft van de SaS-kinderen ging bij de school op bezoek, de andere helft ontving een afvaardiging Canaridianen. Simone maakte deel uit van het ontvangstcomité, sterker nog, ze kreeg de leiding over het organiseren van de dag! Poepiespannend natuurlijk, niet in het minst omdat ze die hele groep van leerlingen en docenten moest welkom heten... in het Engels!

De leerlingen van de Regina Maris hadden een programma van stoere scheepsactiviteiten en Oud-Hollantsche spelletjens in elkaar gedraaid:

trosgooien...

koekhappen...

boegsprietklauteren...

in het want klimmen, enzovoort

Dat gebeurde in kleine groepjes die steeds doordraaiden op het signaal van de scheepshoorn; Simone verklapte dat een van de leukste dingen was dat, omdat ze de leiding had, ze diverse keren had mogen toeteren... Maar het allerfijnst waren de complimenten die ze later kreeg omdat alles zo gesmeerd was verlopen.

Hoewel onze kinderen hebben aangemonsterd voor zes maanden aan boord van een schip, bleek tijdens de week in Santa Cruz dat, als de mogelijkheid zich voordoet, de vaste wal toch dankbaar wordt gebruikt. Simone merkte tot haar verbazing op dat zij en haar vriendinnen in Santa Cruz 'al gewoon de weg wisten', al snappen we hier thuis niet helemaal hoe dat te rijmen valt met de verhalen over de keren dat ze flink waren verdwaald.

Ook werd, zo krijgen wij haast de indruk, zo ongeveer iedere gelegenheid aangegrepen voor een barbecue:

Misschien dat je even twijfelt, maar nee, dit is niet Simone, maar een van haar zeilmaatjes!
(van de achterkant hebben wij er ook moeite mee...)

... en tijdens de wekelijkse bioscoopavond werd de film - 'Pirates of the Caribbean', hoe kan het ook anders - voor de verandering niet binnen vertoond, in de salon, maar buiten, als een soort Sail-In-Bioscoop, op het doek van het grootzeil:

... wat schijnbaar heel wat bekijks trok van andere havengangers!

Inmiddels hebben de SaS-ers de Canarische Eilanden alweer verlaten. Op naar de volgende bestemming...: de Kaapverden!

En er wordt uiteraard ook nog gestudeerd...

Naast alle bijzondere ervaringen en spannende avonturen moet er tijdens de reis natuurlijk ook gewoon worden gestudeerd. Simone loopt tot haar ongenoegen wat achter op schema. Wij maken ons daar niet zo'n zorgen over, want dit lag in de lijn der verwachting. Het leven van wereldreiziger is nu eenmaal even wennen.

Hoewel leerlingen die zich over hun boeken buigen vaak toch wat minder fotogeniek zijn dan dartelende dolfijnen voor de boeg, druppelen er zo af en toe foto's binnen van studerend kroost. Hierbij een kleine selectie, voor de mensen die al begonnen te vermoeden dat het allemaal toch alleen maar een plezierreisje was!

Hier wordt Spaans geleerd. Tot nu toe helaas alleen maar uit een boekje. Simone heeft nog niet het gevoel dat ze er op straat in Panama of Cuba mee uit de voeten zal kunnen - maar daarvoor is het misschien ook nog een beetje vroeg...

Tsja, op de enige studiefoto van Simone... worden kraanvogeltjes gevouwen. Maar wél samen met een Duitse, én met behulp van BiNaS zo te zien, dus dat moet haar alfa- en bètavaardigheden toch wel ten goede zijn gekomen!

Nog een bewijs dat Simone echt wel bij de lessen verschijnt: haar etui, duidelijk in gebruik. Al wil het met 't schrijven kennelijk nog niet zo vlotten.

Samen met je docent lekker op de bank: toch wel een heel andere manier van les krijgen!

Met dank aan Frank, Mieke en andere fotografen voor de foto's!

Filmpje van een klasgenoot

Een van Simones SaS-klasgenootjes, Nikki, toont op haar blog een filmpje van het eerste deel van de reis, dus van IJmuiden naar Tenerife. Van windstilte tot storm, van studeren op het achterdek tot spelende dolfijnen voor de boeg, alles zit erin. Wij werden toch wel een tikkeltje jaloers toen we het zagen.

Nikki's complete blog vind je hier: Nikki at Sea.

De beklimming van el Teide

Afgelopen dagen hebben we de Teide beklommen, de hoogste vulkaan van de Canarische Eilanden! In twee dagen zijn we naar de top gelopen. Hier volgt een bewerking van een verslagje dat ik schreef voor gym.

Zondagochtend werden we met een bus naar de voet van de vulkaan gebracht. 

De etappe van die dag ging van 2300 naar 3270 meter, 970 meter stijgen dus. Ik heb er uiteindelijk drieënhalf uur over gedaan. Dat vond ik lang niet slecht, aangezien de tocht ‘normaal’ vier uur duurt. 

Ik liep met een rugzak van ongeveer 9,5 kilo. Vooral al het water en eten dat mee naar boven moest was heel erg zwaar. Eenmaal in de hut aangekomen hebben we gegeten en nog even buiten van het uitzicht genoten.

Om half negen lag iedereen al in bed, want we moesten de volgende ochtend om vier uur weer op. 's Ochtends hebben we snel ontbeten. Iets na vijf uur stonden we buiten klaar voor de tweede etappe. 

Dit deel van de tocht ging van 3270 naar 3718 meter hoogte. In het begin vond ik het heel zwaar. Ik merkte dat ik moeite had met ademen en dat het lopen daardoor ook minder goed ging. Maar op een gegeven moment ging het ineens beter, het lopen ging makkelijk en het ademen ging ook prima. Dat was fijn om te merken, vooral ook omdat nogal wat mensen het erg zwaar hadden. 

Het laatste stuk naar de top was heel inspannend! We dreigden de zonsopgang mis te lopen. Die wilden we echt niet missen, want daar was het allemaal om begonnen! We kwamen in tijdsnood omdat sommige mensen het erg zwaar hadden en we om de paar minuten moesten stoppen om op adem te komen. Daarom zijn we in twee groepen opgesplitst en is de fitte groep de berg zo ongeveer opgerend. Dat was echt heel zwaar! Maar met de hulp en steun van iedereen was ik toch nog op tijd boven voor de zonsopkomst, met mijn rugzak en al mijn spullen op mijn eigen rug! En een leuk detail, ik was het eerste meisje. 

Het uitzicht zo ‘s ochtendsvroeg over de oceaan was echt fantastisch!

Ik ben heel trots op mezelf dat deze beklimming me is gelukt en het was echt de moeite waard!

En nu op weg naar de Kaapverdische Eilanden!
Tot de volgende keer,

Simone

Met hartelijke dank aan Frank (en andere fotografen) voor de mooie foto's.

Fotoverslag van IJmuiden naar Tenerife

In plaats van een lap tekst dit keer een fotoverslag van Simone van de reis van IJmuiden naar Tenerife. Simone heeft het enorm naar haar zin!

'Het wachtlopen is súperzwaar... maar zó gaaf! Soms, midden in de nacht, vallen je ogen gewoon dicht en dan krijg je héle rare dromen!'

Ruig(er) weer op de Noordzee

En dan krijg je dit:

Met een score van twee komt Simone niet voor op deze lijst, maar ze heeft er geen moeite mee om niet bij de besten te horen. En na drie dagen (van wachtlopen-eten-slapen) was het vrij plotseling over!

Kaartje leggen op volle zee.

Of hoort 'ie toch zo?

Zwemmen in de oceaan. En dat is 'best eng: vier kilometer diep en zo helder dat je heel ver kan kijken.'

In het kluivernet

Een school dolfijnen voor de boeg!

Zonsondergang (bij Portugal?). 'We hebben een "Helleveeg" gezien,' zegt Simone.

Simone in de mast: 'Het zwiept daar echt enorm heen en weer!'

En het uitzicht

Walvis gespot! Iedereen aan dek en de motor uit om hem goed te kunnen zien. Volgens ons is het een potvis (net als Moby Dick).

En dan: de eerste blik op Tenerife! (donderdag 3 november)

Wachten om van boord te mogen in Santa Cruz de Tenerife (Simone 3e van rechts)

Papie! Mama! - Voor de eerste keer bellen met thuis

Verjaardagsfeest in Tenerife... en kortebroekenweer!

ps. Van niet alle foto's is ons de maker bekend. Laat het ajb weten als je bezwaar hebt tegen het gebruik - en hartelijk dank voor het delen als er een foto van jou tussen staat!