Eerste SailMail

Iedere week mogen de Sas-ers een e-mail sturen van één a4-tje platte tekst: de 'SailMail'. Dit is wat Simone schrijft over haar eerste week op zee.

Hoi lieve allemaal, 
 
Mijn eerste SailMail! Goed om te weten: ik heb nog niet echt heimwee gehad. Het is wel echt heel erg zwaar. Veel zwaarder dan ik had gedacht. Soms vraag ik me af waarom ik niet gewoon thuis ben. Maar dat was twee dagen geleden. Nu gaat het veel beter. 

De Regina Maris bij vertrek uit de sluizen van IJmuiden

De wachten hakken er erg in, elke nacht om 5 uur op tot 9 uur ’s ochtends en dan meteen weer mijn bed in. Na vertrek was ik nog niet zeeziek, maar toen we op open zee kwamen begon het. Het enige wat ik kon was slapen, maar de wachten zijn verplicht dus mijn eerste dagen bestonden uit slapen, eten, wachtlopen en weer slapen. Ik kon echt niet binnen zijn zonder misselijk te worden. Daardoor heb ik zo’n drie dagen in mijn thermokleding geleefd. Alle spullen die mama had meegegeven lagen nog op mijn bed. Jeroen [de projectleider] had gezegd dat ik die later kon opruimen, maar dat lukte niet meer door de misselijkheid. Het was dus erg knus in mijn bed... 
 
Zondag hadden we de eerste grote schoonmaak, veel werk. En filmavond, waar volgens mij niemand was (iedereen was te moe). En we zijn begonnen met broodbakken tijdens onze wacht. Dat is leuk maar ook veel werk. En het is binnen en veroorzaakt dus misselijkheid… Elke dag om 5 uur ’s ochtends acht broden bakken is best vermoeiend. 
 
Ik heb al een keer keukendienst gehad. We hebben lasagne gemaakt (ik vond hem lekker). Ik vond het koken heel erg leuk, het afwassen iets minder... 
 
De wacht is zwaar maar ook heel erg mooi, we zien de zonsopgang en zonsondergang. Ennnn… op de vierde dag hebben we dolfijnen gezien! Andere mensen hebben ze daarna nog twee keer gezien, maar daar was ik niet bij. Mogelijk is er ook al een walvis gespot! 
 
Gisteren (26 oktober) waren we bijna klaar met onze wacht toen Sam [de schipper] iedereen bij elkaar riep op het dek: hij had vieze schimmelende theedoeken onder de gootsteen gevonden en hij was niet blij. We moesten opnieuw een grote schoonmaak houden. Maar ondertussen was het onze wasdag. Die theedoeken kregen voorrang, dus kon onze was er pas later in. Wij hadden tot 1 uur om te wassen en daarna mochten de jongens. En dan zat er ook nog eens in de droger een was van de dag ervoor, daar moesten we ook nog op wachten. Het was echt stressen, die droger was ook totaal niet duidelijk (hoelang? welke stand?). Onze was heeft er vier uur in gezeten en toen was hij nog steeds niet droog. De helft hangt nu in onze kamer te drogen. Blijkbaar werken volle waszakken niet en moet je een droger schoonmaken. 
 
Vannacht was mijn raam niet goed dicht en is mijn bed een beetje nat geworden. De lessen Spaans zijn ook begonnen. Het is jammer genoeg geen SaS-manier waarop we les krijgen. We leren standaardzinnetjes uit een boek, maar ik vraag me af of we daar veel aan zullen hebben want als we in Cuba zelfstandig op stap gaan hebben we er niks aan als we kunnen zeggen hoe oud we zijn enzo… (dat is nog niet zo’n succes dus). 
 
We zijn nu bij Spanje. We zijn de Golf van Biskaje overgevaren zonder enige storm of hoge golven (volgens stuurman Ismael “bijna niet te geloven”). 

vrijdag 28 oktober: over de helft op weg naar de Canarische Eilanden!

We zijn de eerste SaS-groep die zonder stop naar Tenerife gaat varen. Misschien gaan we zelfs het snelheidsrecord breken!
 
Hoe gaat het met iedereen daar in Nederland? Nu ik dit schrijf mis ik jullie wel...
 
Heel veel kusjes,
Simone 
 
ps. De sterrenhemel is echt prachtig! En aan het roer staan is supercool maar ook wel erg eng (maar zó leuk dat het gewoon mag…!!!)

De Golf van Biskaje

Goed nieuws: de beruchte Golf van Biskaje is bedwongen. Zonder problemen en onder prima weersomstandigheden heeft de Regina Maris de kust van het Iberisch Schiereiland bereikt. Bij het krieken van de dag waren ze precies ter hoogte van de noordkust van Spanje.

In de oudergroep kregen we vandaag een foto toegestuurd. Daarop stond een stoere matroos die bij zonsopgang het schip de laatste zeemijlen over de Golf van Biskaje loodste. Op de achtergrond een kalme zee. De vraag die eronder stond: of iemand misschien wist wie deze geheimzinnige zeeschuimer kon zijn, alleen te herkennen aan haar ogen en haar jas.

Tataboem, tatatatdieje! Wij wisten het wel! Dat kon niet missen. Wij gingen er met de eerste prijs vandoor...!

Ons koukleumpje zit er in ieder geval lekker warmpjes bij in het zeilpak dat het zeilbedrijf Bomarine haar als sponsoring gegeven heeft!

Luchtopnamen van de Regina Maris

Bij het vertrek van de Regina Maris heeft de vader van een van de kinderen met een drone een prachtige video gemaakt. Met dank aan Gert Jan Derksen!

Simone geeft een rondleiding over de Regina Maris

Op de dag van vertrek mocht Judith mee aan boord. Tijdens de tocht van Amsterdam naar IJmuiden worden eerst de koppen geteld. Daarna geeft Simone een rondleiding over het schip. Helaas breekt het filmpje vrij plotseling af als de geheugenkaart vol is...

Vertrek uit de sluizen van IJmuiden

Vertrek uit de sluizen van IJmuiden.

Afscheid

Zo. 23 okt. 2016

Afgelopen vrijdag was het dan zo ver: de dag van vertrek was écht gekomen. Het definitieve afscheid, na een week waarin de Regina Maris met haar bemanning voor de laatste voorbereidingen in Amsterdam had gelegen.

De donderdagmiddag ervoor zouden alle kinderen (de eerste keer sinds de inscheping) voor een paar uur hun mobiel terugkrijgen en dus drentelden wij thuis vol spanning rond de telefoon, in afwachting van een bericht. Nou, we hadden geen klagen! Simone heeft wel twee keer drie kwartier aan de lijn gehangen en al die tijd was ze zo vol verhalen dat wij nauwelijks de kans kregen om zo af en toe zelfs maar een vraag te stellen. Dat was een grote opluchting: ze had het duidelijk enorm naar haar zin!

Simone heeft die eerste week al enorm veel beleefd - zoals daar zijn: een lekkend luik boven haar bed; in een brandoefening met blote voeten op het ijskoude dek staan; een uur lang puzzelen om onder de banken van de eetsalon voor tweehonderd euro aan chocopastapotten op te bergen; héérlijk eten maar wel iedere dag pompoen; in haar overall in een ‘écht góór’ opberghok kruipen om roestige, met olie besmeurde ijzerwaren weg te bergen; om de dag maximaal drie minuten mogen douchen (en dan ook nog eens inkijk hebben door een dakraampje); de leiding hebben over het dekschrobben en daarbij een van de docenten opdrachten mogen geven; en ga zo maar door... Maar over al die avonturen ga ik niet vertellen, want anders beland ik in deze blog niet meer bij het afscheid zelf.

Judith is ‘s ochtends naar Amsterdam afgereisd om van daar mee te varen naar IJmuiden (er mocht maar één genodigde mee per kind!) Hajo en ik gingen rechtstreeks naar de sluizen van IJmuiden, in de verwachting dat het niet lang zou duren voor het schip daar zou arriveren. Maar het bleek anders te lopen dan gepland. De Regina Maris heeft wel eens voorspoedigere afvaarten gekend. 

Op de kade, waar zich al een kleine menigte had gevormd, ontvingen we het bericht dat de Regina Maris bij vertrek vertraging had opgelopen omdat er nog een wasdroger aan boord moest komen. Helaas was de leverancier te laat. Het ging nog even duren voor ze konden vertrekken. Even later kwam het volgende bericht: de wasdroger was aan boord. Maar... toen de Regina Maris had willen vertrekken, was een stuk touw dat achter het schip in het water had gedreven, verstrikt geraakt in de schroef. Het was een oerdegelijke tros, zo dik als je bovenarm, en hij zat muurvast. Er worden voor minder schepen uit het water getakeld, maar een driemaster til je niet zomaar op het droge. 

 

Bij de eerste poging om de schroef vrij te krijgen (of was dat de tweede?) ging de schipper te water om te proberen het touw onder water los te snijden. Dat mislukte. Voor de tweede poging werd er een andere tros aan vastgeknoopt en mocht de voltallige bemanning trekken. Complimenten voor de inzet: de tweede tros knapte. Bij de derde poging werd een touw aan de trekhaak van een busje geknoopt. Het busje slipte en veerde terug, de tros gaf geen krimp. En toen, terwijl op de kade van IJmuiden reeds het gerucht de ronde deed dat we morgen terug mochten komen, kwam geheel onverwacht het nieuws dat de Regina Maris was vertrokken! Ze waren onderweg!

Met de schipper

Anderhalf uur later verscheen het schip aan de horizon en niet veel later meerde ze onder luid gejuich en gezwaai aan de kade aan. En daar was Simone, ontzettend stoer op het achterdek in haar gesponsorde rode zeilpak! Aan de wal werd Simone al gauw omringd door een flinke club mensen: wijzelf natuurlijk, ooms en tantes, neefjes en nichtjes, haar beste vriendinnen en de oude buren. Simone liet zich alle aandacht lekker aanleunen. Ondanks het aanstaande afscheid was ze heerlijk uitgelaten!

Helaas kregen we, door de opgelopen vertraging, maar een halfuur de tijd om afscheid te nemen. Dat voelde niet goed, maar gelukkig was de tegenslag nog niet ten einde. Soms blijkt een overdosis pech juist soelaas te bieden... Want plots verscheen daar de schipper en riep om aandacht. Een laatste toespraakje voor vertrek?! Nee, in plaats daarvan liet hij weten dat zojuist z’n koffiezetapparaat er de brui aan had gegeven. ‘En zonder koffiezetapparaat,’ zei hij, ‘ga ik echt niet op pad!’

‘Haha, leuk grapje!’ werd er gemompeld, maar al gauw bleek het echt waar te zijn. En het ging niet zozeer om zijn koffiezetapparaat, maar om het koffiezetapparaat, zo’n geval voor in hotels, dat liters tegelijk produceert. Het moest van de groothandel komen - er was al iemand onderweg. Ons vertrek werd nog even uitgesteld en daar waren we dankbaar voor. 

Het duurde en duurde: het koffiezetapparaat was bij de groothandel uitverkocht. Men was op weg naar een andere winkel waar het nog wel op voorraad was. Maar het liep tegen zessen: filetijd rond Amsterdam en dan wordt er voor koffiezetapparaatkopende zeelieden geen onderscheid gemaakt. Gelukkig zat Simone zo boordevol verhalen dat het geen moment saai werd. 

Uiteindelijk werd, bij de ondergaande zon en onder luid gejuich, het levensreddende onderdeel van de scheepsuitrusting aan boord gedragen. Meteen daarna was het afscheid daar, met omhelzingen, en tranen, en zoenen, en tranen, en zwaaien, en nog meer tranen. De Regina Maris ging de sluizen door.

 Het was al donker toen ze op zee, nog net in de luwte van de lange pier, de zeilen hesen en in de nacht verdwenen. En wat dan weer een enorme meevaller was: de weersvoorspellingen waren bijzonder gunstig. ‘Misschien,’ zei de schipper bij vertrek, ‘varen we in één rak naar de Canaar’ (wat voor ons landrotten wil zeggen: 'naar de Canarische Eilanden zeilen zonder één keer overstag te hoeven gaan.')

 

Inmiddels zijn ze alweer ruim anderhalf etmaal onderweg. De Regina Maris haalde een gemiddelde snelheid van zo’n 7 knopen (13 km/h) en kon recht op haar doel afvaren, naar het Nauw van Calais. Daar is ze zaterdagavond om negen uur gepasseerd. Onderweg kwamen ze containerschepen tegen van wel 350 meter (de Regina Maris is 45m...)! 

Op het moment dat ik dit schrijf koerst de bemanning naar het meest noordwestelijke puntje van Frankrijk. Dat zullen ze over ongeveer 24 uur bereiken. En dan... de open oceaan! Dus als je komende maandag aan de lunch zit, denk dan heel even aan Simone, die waarschijnlijk precies op dat moment de Atlantische Oceaan op vaart...*

Groetjes,

Simone & Mark

* Wil je de reis zelf van dichtbij volgen, klik dan op deze link van marinetraffic of (als dat niet goed werkt) ga naar de website en zoek op ‘Regina Maris’. Marinetraffic werkt iets beter dan de site die ik eerder doorgaf. Zo kun je op het scheepje klikken (linkermuis) om meer informatie te krijgen: de route van het afgelopen etmaal, hoe snel ze varen, enzovoort.

Waar is de Regina Maris nu?

17 okt. 2016

Dat zie je op marinetraffic.com (zoek op 'Regina Maris')
of vesselfinder.com!

Ingescheept!

16 okt. 2016

Eindelijk is het grote avontuur begonnen! Gisteren hebben we Simone in Amsterdam naar de ‘Regina Maris’ gebracht, na vijf weken waarin er geen einde leek te komen aan het geregel en geplan. Ook oma Anneke en vriendin Laura waren mee om Simone in te schepen. In de auto was het opvallend stil...

School at Sea had een middagvullend programma voor ons samengesteld om de inscheping soepel te laten verlopen: zeilkleding ophalen in de salon, verzegelde proefwerken inleveren in de hut van de studiebegeleider, paspoorten en mobieltjes op het middendek, kerstcadeaus in schoenendozen op grote stapels weer ergens anders, enzovoort...

Maar voor we aan dit ‘officiële programma’ begonnen, zijn we de ‘Regina Maris’ eerst maar eens gaan verkennen. Met drieëndertig andere kinderen en hun families krioelden we over het dek en wrongen ons door de nauwe gangetjes van het schip!

Op een schip is altijd gebrek aan ruimte en alles aan boord heeft een functie. Dus zijn de deuren van dik staal met zware handels, zijn de gangetjes en trapjes nauw en steil, biedt ieder hoekje opslagruimte en is het dek een puzzle van masten en zeilen en touwen. Ronddwalend kwam al gauw het besef dat het nu allemaal écht ging gebeuren... en daarmee de eerste tranen. Daarna aan de slag: regelen wat er geregeld moest worden. Simone’s tassen hebben we aan de snel groeiende berg bagage op de kade toegevoegd. Toen alles klaar was hebben we nog een ronde over het schip gemaakt, ditmaal met het fototoestel in de aanslag om Simone (en ons allemaal) op alle denkbare plekken te vereeuwigen, met het schip als achtergrond.

En toen was het moment gekomen om afscheid te nemen. Opnieuw tranen natuurlijk, maar gelukkig werd Simone al gauw troostend opgenomen in de groep met meiden die hun ouders al gedag hadden gezegd. Simone het schip op, wij de auto in, en met een verdwaasd gevoel op weg naar huis...

Toen we ‘s avonds naar bed gingen, ontdekten we achter onze slaapkamerdeur een fotolijst aan de muur met een mooie verzameling foto’s van ons gezin. In alle drukte en stress had onze reislustige dochter eraan gedacht die daar als verrassing voor ons op te hangen...! Een prachtige afsluiting van een vermoeiende dag, die ons naast verdriet en spanning toch ook een gevoel van grote voldoening heeft gegeven. Wat een meid! En wat een avontuur!

Afscheid vriendinnen & inschepen

15 okt. 2016

Hoiiii,
Een korte blog voor nu, want het is 11:22 en over drie kwartier vertrek ik naar Amsterdam om te gaan inschepen!!! Onderweg halen we mijn vriendin nog op en mijn oma komt met de trein naar de haven. De allerlaatste dingen worden nog geregeld en dan is het echt zo ver, het voelt nog zo onwerkelijk. Ik leef al heel lang naar dit moment toe en dat het nu eindelijk zover is voelt heel raar en dubbel. Want enerzijds heb ik er heel erg veel zin in, maar aan de andere kant begin ik nu ook pas echt te beseffen hoe erg ik iedereen hier ga missen en hoeveel ik geef om deze mensen.
Even een sprongetje terug in de tijd, donderdag ging ik uit school met een vriendin de stad in, lekker winkelen als soort van afscheidsfeestje, daarna zouden we naar mijn huis gaan. Friet eten en logeren. Wij kwamen dus samen aanfietsen, we reden door het gangetje tussen de huizen door, aan het eind wou ik afslaan en toen sprong iedereen ineens achter de schutting vandaan en riep VERASSINGGGG!!!! Ik schrok me te pletter! Maar het was zooo lief, ik had helemaal niks door...  We hebben het heel gezellig gehad (ik ga jullie allemaal zoooo enorm missen!), Lesse had een hele mooie taart gebakken , hij was echt goddelijk. Ik heb hele leuke en lieve cadeautjes gehad. Verder was het gewoon top!
Na het feestje is Jacomein blijven slapen, we hebben allemaal foto's en filmpjes van vroeger gekeken we waren behoorlijk melig... De volgende dag zijn we samen weer naar school gegaan.
En toen hielden de verassingen nog niet op, want het laatste uur tijdens natuurkunde (met mijn mentor) had de klas nog een cadeau, een flessenpost waar iedereen iets op had geschreven, echt heeeeeelll erg lief. Ik vind het eigenlijk best jammer om deze klas achter te moeten laten, want het is gewoon een hele leuke en gezellige klas.
Op vrijdag avond zijn we nog met (een deel van) de familie uit eten geweest in het pannenkoekenhuis  Heel erg gezellig, en ik heb mijn net geboren nichtje ook nog vast kunnen houden, zooo lief en schattig en zacht. Ik heb ook nog een fotoboekje gekregen met iedereen van de familie erin en al mijn vriendinnen, zodat ik niemand zal vergeten.
Nou dit is toch niet zo'n korte blog geworden.....
Vanaf nu is het aan mijn vader om mijn blog bij te houden, dus hoe alles vanmiddag is gelopen horen jullie van hem.
ciao Simone

Nog 16 dagen!!!

30 sept. 2016

 Ahhhhh. Nog maar 16 dagen tot ik ga inschepen. Hier de 3^e blog uit de inhaalserie.
Het gaat allemaal zo snel. Ik heb er echt heel veel zin in, maar het is ook allemaal wel heel erg spannend. Het begint nu echt allemaal door te dringen, over 16 dagen zie ik mijn vriendinnen een halfjaar niet meer. Ik ga ze zo erg missen! Maar het aller raarst om over na te denken is dat ik mijn ouders en broertje een halfjaar niet meer ga zien. Je leeft wel elke dag met elkaar samen in één huis. Ik wordt er soms wel emotioneel van als ik er over na denk. Het is voor je gevoel niet natuurlijk om je ouders achter te laten. Ik kan hun natuurlijk maar eens in de week een mail sturen en zij kunnen mij eens in de week een mail sturen. En aan land zouden we misschien wel kunnen skypen, dat wordt heel veel Mcdonalds bezoeken voor de wifi. SaS heeft ook aangeraden om in elk nieuw land met een groepje mensen een sim-kaart te kopen, dan kan iedereen iets goedkoper naar huis bellen.
Binnenkort ga ik mijn vader leren hoe hij een blog kan schrijven en foto's kan uploaden, zodat mijn ouders de blog bij kunnen houden als ik op zee zit. Ik ga wel proberen als ik wifi heb zelf dingen te uploaden, maar daar kan ik niks van beloven. Onderweg zal ik ook een aantal keer foto's naar huis proberen te sturen.
Ik ga dus over 1 dagen inschepen. Bij het inschepen gaan we het schip klaar maken voor vertrek. Voorraden aan boord brengen kamers inrichten het schip leren kennen. En heel belangrijk veiligheidstraining, het doel is (vertelden ze op de infoavond) dat als het noodalarm afgaat iedereen binnen 1 minuut buiten op het dek staat met zwemvest aan. Het maakt niet uit wat je aan het doen was, of je op de wc zat, aan het slapen was of aan het koken, binnen 1 minuut sta je buiten. Het eigenlijke doel is zelfs binnen 20 seconden buiten!!
We zijn in totaal 1 week bezig met het inschepen, het officiële vertrek zal dan op 21 oktober in Ijmuiden zijn. Dan varen we met het schip vanuit Amsterdam naar Ijmuiden. Dan moeten we afscheid nemen en zijn we weg voor een halfjaar. Op dit vaar stukje mag elke SaS'er één persoon mee nemen. Ik heb mijn moeder gekozen, omdat ze me zo erg heeft geholpen en supportert met alles! HEEL ERG BEDANKT MAMA!!! Ik wou het haar op een originele manier laten weten, dus ik heb een bootticket gemaakt:

(En zoals verwacht werden er een paar traantjes weggepinkt)

Echt van alles en nog wat

29 sept. 2016

Nou kom ik op het drukke (maar ook leuke) gedeelte van de afgelopen weken.
Ik en mijn ouders hebben een gesprek gehad op school met de conrector en jaarlaagcoördinator. We hebben het gahad over toetsen, nakijkbladen, praktische opdrachten en nog veel meer oninteressante dingen, dus we gaan snel door naar het volgende onderdeel.
Mijn ouders hebben dus de ouderlijkenmacht (nou ja, niet alles...) overgedragen aan SaS, dit betekend dat vanaf 15 oktober SaS beslissingen voor mij mag maken bijvoorbeeld voor ziekenhuis dingen. Als je hier over nadenkt voelt het wel heel raar, ik ben nog maar voor de helft kind van mijn ouders.
Omdat ik uit huis ga krijgen mijn ouders een halfjaar geen kinderbijslag meer, mijn vader moest hier allemaal formulieren voor invullen. Toen kwam hij erachter dat dit dezelfde papieren zijn die je ook moet invullen als je kind naar de gevangenis gaat! Nu voel ik me de grootste crimineel op aarde!
Ik ben nu ook officieel ingeschreven op de Scottsdene High School in Zuid-Afrika. Hahaha. Het verhaal hierachter is nogal komisch. School at Sea is in de ogen van de overheid geen officiële school en dit mogen ze ook niet zijn. Omdat: er geen rolstoelen kunnen rondrijden op het schip, dit is een vereiste om je een school te mogen noemen. Ook heeft SaS geen curriculum van 6 schooljaren, nog een regeltje van de overheid, je moet 6 jaren aanbieden anders ben je geen echte school. Dus, alle SaS leerlingen worden ingeschreven op een school in Zuid-Afrika. De overheid weet dat SaS het zo doet en vindt het ook goed, maar het is gewoon maf dat het zo ingewikkeld moet. Er is wel een wet in behandeling om het legaal te maken, maar hoelang dat nog duurt weten ze niet precies. Nou ja, ik vind het eigenlijk niet zo erg want zo heb ik een leuk verhaal en een echt High School certificaat.
Verder alle regel dingen zoals: Pasfoto's maken, paspoort laten maken, bril kopen, inentingen (heel veel), ondertussen ook nog school, nog een afspraak met school, paspoort ophalen, huisarts, alle spullen inslaan, van werk overall tot normale kleren tot de meest charmante werklaarzen ever. En dan nog allerlei financiële dingen en andere administratie en ondertussen ook de gedachtes ik ben weg over 3 weken...



 
Laarzen      Hangmat met klamboe



   
Overall        Regenponcho en tarp ineen!!

Maar gelukkig begint alles nu tot zijn eind te komen. Het wordt zo heerlijk rustig als ik op die boot zit, alleen nog maar school en varen.
Morgen heb ik nog een gesprek met Mieke en school, dan gaan we het weer over allemaal hele interessante dingen hebben. Daar komt misschien verslag van als het interessant genoeg is.
Ik heb er zoooo veel zin in!!
Doeii

De informatieavond

29 sept. 2016

De informatie avond!!
Er gebeurd de laatste tijd zoveel dat het me soms even te veel wordt, daarom duurde het ook even voordat deze blog kwam, excuses daarvoor. Ik knip alles toch een beetje op omdat het anders een immens lange blog wordt.
Ik zal als nog bij het begin beginnen.
Donderdag de 15^e had ik SaS informatie avond. Het was super gezellig om iedereen weer te ontmoeten. Dit was de eerste keer dat de kinderen ook naar de avond mochten komen, dus het was wat experimenteel. Eerst was er een gezamenlijk deel, toen hebben de kapitein, sommige stuurmannen (en vrouwen ;-)) en docenten zich voorgesteld. Het was een leuke eerste indruk!
Daarna werden de kinderen van de ouders gescheiden. De ouders hebben allemaal informatie gekregen. Een paar leuke voorbeelden (van dingen die ik nog niet eens wist na al het lezen van de blogs van voorgaande SaS'ers). Als je iets laat slingeren op de boot gaat het bij de gevonden voorwerpen, als het er de volgende morgen nog niet uit is, gaan ze het “veilen” en kun je het voor 5 cent weer terug kopen. Of als er een hut wissel plaats vind, moet ALLES op het dek gezet worden. Dan wordt de hele verdieping schoon gemaakt en dan mag iedereen naar zijn nieuwe hut terug. Of als je iets ergs hebt gedaan, dan moet je voor de de scheepsraad komen (die bestaat uit een paar leerlingen, docenten en de kapitein). Maar als je iets heel ergs hebt gedaan, bijvoorbeeld drugs gebruikt, dan moet je naar de stuurhut dan word je alleen door de kapitein veroordeeld (omdat het te erg was wat je hebt gedaan). En als je dat moet dan krijg je (zoals ze het zeggen) een “stuurhutteke”. Laten we hopen dat ik nooit een stuurhutteke krijg, dan is er iets wel goed mis…
Teerwijl de ouders die info kregen maakten wij kennis met onze mentoren. Mijn mentor is Thalita, iedereen besprak met haar hoe het er met school en de toetsen voor staat. Ondertussen gingen de mensen die nog geen zeilpak hadden de zeilpakken van SaS passen. Ik hoefde dus niet.
Daarna kregen we een presentatie van een oud SaS'er (die nu diëtiek studeert) over voeding. Zij was tijdens haar reis 10 kilo aangekomen en wou ons informeren over hoe je dat kan voorkomen. Wel zo fijn als je niet 10 kilo zwaarder thuis komt. We moeten 3 dagen een eetdagboek bij houden (1 weekend dag en 2 doordeweekse dagen). Als we dan op de Kaapverdische eilanden zijn doen we dit nog een keer, dan kun je ze vergelijken en eventueel je voeding daar op aanpassen.
We hebben ook nog een groepsfoto gemaakt met alle leerlingen en ouders. Het was een hele geslaagde avond!
Ps. mijn ouders hebben de ouderlijke macht overgedragen aan Alieke (voor een halfjaar )

By by,
Simone