16 okt. 2016
Eindelijk is het grote avontuur
begonnen! Gisteren hebben we Simone in Amsterdam naar de ‘Regina Maris’
gebracht, na vijf weken waarin er geen einde leek te komen aan het
geregel en geplan. Ook oma Anneke en vriendin
Laura waren mee om Simone in te schepen. In de auto was het opvallend
stil...
School
at Sea had een middagvullend programma voor ons samengesteld om de
inscheping
soepel te laten verlopen: zeilkleding ophalen in de salon, verzegelde
proefwerken inleveren in de hut van de studiebegeleider, paspoorten en
mobieltjes op het middendek, kerstcadeaus in schoenendozen op grote
stapels weer ergens anders, enzovoort...
Maar voor we aan dit ‘officiële programma’ begonnen, zijn we de ‘Regina Maris’ eerst maar eens gaan verkennen. Met drieëndertig
andere kinderen en hun families krioelden we over het dek en wrongen ons door de nauwe gangetjes van het schip!
Op
een schip is altijd gebrek
aan ruimte en alles aan boord heeft een functie. Dus zijn de deuren van
dik staal met zware handels, zijn de gangetjes en trapjes nauw en
steil, biedt ieder hoekje opslagruimte en is het dek een puzzle van
masten en zeilen en touwen. Ronddwalend kwam al gauw
het besef dat het nu allemaal écht ging gebeuren... en daarmee de
eerste tranen. Daarna aan de slag: regelen wat er geregeld moest worden.
Simone’s tassen hebben we aan de snel groeiende berg bagage op de kade
toegevoegd. Toen alles klaar was
hebben we nog een ronde over het schip gemaakt, ditmaal met het
fototoestel in de aanslag om Simone (en ons allemaal) op alle denkbare
plekken te vereeuwigen, met het schip als achtergrond.
En
toen was het moment gekomen om afscheid te nemen. Opnieuw tranen
natuurlijk, maar gelukkig werd Simone al gauw troostend opgenomen in de
groep met meiden die hun ouders al gedag hadden gezegd. Simone het schip
op, wij de auto in, en met een verdwaasd gevoel op weg naar huis...
Toen
we ‘s avonds naar bed gingen, ontdekten we achter onze slaapkamerdeur
een fotolijst aan de muur met een mooie verzameling foto’s van ons
gezin. In alle drukte en stress had onze reislustige dochter eraan
gedacht die daar als verrassing voor ons op te hangen...! Een prachtige
afsluiting van een vermoeiende dag, die ons
naast verdriet en spanning toch ook een gevoel van grote voldoening
heeft gegeven. Wat een meid! En wat een avontuur!
