Zo. 23 okt.
2016
Afgelopen vrijdag
was het dan zo ver: de dag van vertrek was écht gekomen. Het definitieve afscheid, na een week
waarin de Regina Maris met haar bemanning voor de laatste
voorbereidingen in Amsterdam had gelegen.
De donderdagmiddag
ervoor zouden alle kinderen (de eerste keer sinds de inscheping) voor een paar uur hun
mobiel terugkrijgen en dus drentelden wij thuis vol spanning
rond de telefoon, in afwachting van een bericht. Nou, we hadden geen
klagen! Simone heeft wel twee keer drie kwartier aan de lijn
gehangen en al die tijd was ze zo vol verhalen dat wij nauwelijks de kans kregen om zo af en
toe zelfs maar een vraag te stellen. Dat was een grote opluchting: ze had het
duidelijk enorm naar haar zin!
Simone heeft die
eerste week al enorm veel beleefd - zoals daar zijn: een lekkend luik boven haar bed; in
een brandoefening met blote voeten op het ijskoude dek staan; een
uur lang puzzelen om onder de banken van de eetsalon voor tweehonderd
euro aan chocopastapotten op te bergen; héérlijk eten maar wel
iedere dag pompoen; in haar overall in een ‘écht góór’ opberghok
kruipen om roestige, met olie besmeurde ijzerwaren weg te bergen; om de dag
maximaal drie minuten mogen douchen (en dan ook nog eens inkijk
hebben door een dakraampje); de leiding hebben over het dekschrobben
en daarbij een van de docenten opdrachten mogen geven; en ga zo maar
door... Maar over al die avonturen ga ik niet vertellen, want anders beland ik in deze blog niet meer bij het afscheid zelf.
Judith is ‘s
ochtends naar Amsterdam afgereisd om van daar mee te varen naar
IJmuiden (er mocht maar één genodigde mee per kind!) Hajo en ik
gingen rechtstreeks naar de sluizen van IJmuiden, in de verwachting
dat het niet lang zou duren voor het schip daar zou arriveren. Maar het
bleek anders te lopen dan gepland. De Regina Maris heeft wel eens
voorspoedigere afvaarten gekend.
Op de kade, waar
zich al een kleine menigte had gevormd, ontvingen we het bericht dat de
Regina Maris bij vertrek vertraging had opgelopen omdat er nog een
wasdroger aan boord moest komen. Helaas was de leverancier te laat.
Het ging nog even duren voor ze konden vertrekken. Even later
kwam het volgende bericht: de wasdroger was aan boord. Maar... toen de Regina Maris had willen vertrekken, was een stuk touw dat achter het
schip in het water had gedreven, verstrikt geraakt in de schroef. Het was
een oerdegelijke tros, zo dik als je bovenarm, en hij zat muurvast.
Er worden voor minder schepen uit het water getakeld, maar een driemaster til je niet zomaar op het droge.
Bij de eerste poging
om de schroef vrij te krijgen (of was dat de tweede?) ging de schipper te
water om te proberen het touw onder water los te snijden. Dat
mislukte. Voor de tweede poging werd er een andere tros aan
vastgeknoopt en mocht de voltallige bemanning trekken. Complimenten
voor de inzet: de tweede tros knapte. Bij de derde poging werd een
touw aan de trekhaak van een busje geknoopt. Het busje slipte en
veerde terug, de tros gaf geen krimp. En toen, terwijl op de
kade van IJmuiden reeds het gerucht de ronde deed dat we morgen terug
mochten komen, kwam geheel onverwacht het nieuws dat de Regina Maris
was vertrokken! Ze waren onderweg!
 |
| Met de schipper |
Anderhalf uur later
verscheen het schip aan de horizon en niet veel later meerde ze onder
luid gejuich en gezwaai aan de kade aan. En daar was Simone,
ontzettend stoer op het achterdek in haar gesponsorde rode zeilpak! Aan de wal werd Simone al gauw omringd door een flinke club
mensen: wijzelf natuurlijk, ooms en tantes, neefjes en nichtjes, haar
beste vriendinnen en de oude buren. Simone liet zich alle aandacht
lekker aanleunen. Ondanks het aanstaande afscheid was ze heerlijk
uitgelaten!
Helaas kregen we,
door de opgelopen vertraging, maar een halfuur de tijd om afscheid te
nemen. Dat voelde niet goed, maar gelukkig was de tegenslag nog niet ten einde. Soms blijkt een overdosis pech juist soelaas te bieden... Want plots verscheen daar de schipper en riep om aandacht. Een laatste toespraakje voor vertrek?! Nee, in plaats daarvan liet hij weten dat zojuist z’n
koffiezetapparaat er de brui aan had gegeven. ‘En zonder
koffiezetapparaat,’ zei hij, ‘ga ik echt niet op pad!’
‘Haha, leuk
grapje!’ werd er gemompeld, maar al gauw bleek het echt waar te
zijn. En het ging niet zozeer om zijn koffiezetapparaat, maar om het
koffiezetapparaat, zo’n geval voor in hotels, dat liters tegelijk
produceert. Het moest van de groothandel komen - er was al iemand
onderweg. Ons vertrek werd nog even uitgesteld en daar waren we
dankbaar voor.
Het duurde en
duurde: het koffiezetapparaat was bij de groothandel uitverkocht. Men
was op weg naar een andere winkel waar het nog wel op voorraad was.
Maar het liep tegen zessen: filetijd rond Amsterdam en dan wordt er
voor koffiezetapparaatkopende zeelieden geen onderscheid gemaakt.
Gelukkig zat Simone zo boordevol verhalen dat het geen moment saai
werd.
Uiteindelijk werd,
bij de ondergaande zon en onder luid gejuich, het levensreddende onderdeel
van de scheepsuitrusting aan boord gedragen. Meteen daarna was het
afscheid daar, met omhelzingen, en tranen, en zoenen, en tranen, en
zwaaien, en nog meer tranen. De Regina Maris ging de sluizen door.
Het was al donker toen ze op zee, nog net in de luwte van de lange pier, de zeilen hesen en in de nacht verdwenen. En wat dan weer een
enorme meevaller was: de weersvoorspellingen waren bijzonder gunstig.
‘Misschien,’ zei de schipper bij vertrek, ‘varen we in één
rak naar de Canaar’ (wat voor ons landrotten wil zeggen: 'naar de
Canarische Eilanden zeilen zonder één keer overstag te hoeven
gaan.')
Inmiddels zijn ze alweer ruim anderhalf etmaal onderweg. De
Regina Maris haalde een gemiddelde snelheid van zo’n 7 knopen (13 km/h) en kon
recht op haar doel afvaren, naar het Nauw van Calais. Daar is ze
zaterdagavond om negen uur gepasseerd. Onderweg kwamen ze
containerschepen tegen van wel 350 meter (de Regina Maris is 45m...)!
Op het moment dat ik dit schrijf koerst de bemanning naar het meest noordwestelijke puntje van Frankrijk. Dat zullen ze over ongeveer 24 uur bereiken. En dan... de open
oceaan! Dus als je komende maandag aan de lunch zit, denk dan heel even
aan Simone, die waarschijnlijk precies op dat moment de Atlantische Oceaan op vaart...*
Groetjes,
Simone & Mark
* Wil je de reis
zelf van dichtbij volgen, klik dan op deze link van marinetraffic of (als dat niet goed werkt) ga naar de website en zoek op ‘Regina Maris’. Marinetraffic werkt iets beter dan de site die ik eerder doorgaf. Zo kun je op het
scheepje klikken (linkermuis) om meer informatie te
krijgen: de route van het afgelopen etmaal, hoe snel ze varen,
enzovoort.
