Warm welkom op de Azoren

De Regina Maris heeft de Azoren aangedaan en alweer achter zich gelaten. Maar al loopt deze blog dan een beetje achter, dat wil niet zeggen dat de leerlingen het er niet naar hun zin hadden. Sterker nog, drie SaS-ers komen van de Azoren en de bemanning wachtte een ongekend warm welkom!

De zus van één van hen is vorig jaar met School at Sea meegeweest. Zij had een fantastisch programma voor de bemanning in elkaar gezet. Nergens is de Regina Maris zo warm onthaald! Zo was er een enorme slagroomtaart...

... en een enorm buffet met Portugese specialiteiten, waar de kinderen uitgehongerd op aanvielen...

Er waren activiteiten waar de kinderen - ze hebben nu immers zeebenen - zich niet door uit het lood lieten slaan...

... er werd gelogeerd bij hartelijke gastgezinnen, gebadderd in échte badden, geslapen in échte bedden...! Op de kade maakten de SaS-ers volgens traditie een stijlvolle schildering als aandenken aan hun bezoek...

... en er werd natuurlijk een groepsfoto gemaakt...

... en toen kwam het moment om weer afscheid te nemen - voor de Azorese kinderen was het 'tot over een maand'. Simone is ook vastbesloten om haar vriendin Emília in dit paradijsje een keer op te zoeken.

 De Regina Maris koos het ruime sop...

... en de pechvogels onder de bemanning waren weer zeeziek. Simone schrijft:

Verder ben ik weer zeeziek geweest én heb overgegeven. Het was twaalf uur ’s nachts. Ellen hing over de reling en maakte heel veel vieze geluiden. Ik voelde het aankomen, stond op, ritste mijn jas open en rende. Ik redde het nog net tot over de reling en toen hingen Ellen en ik daar naast elkaar te kotsen. Ha ha, gezelliggg…!

Ook moet de bemanning, na de heerlijk warme Caraïben, nog steeds wat wennen aan de snel veranderende weersomstandigheden...

Simone schrijft daarover het volgende:

Ik en mijn zeilpak, mijn zeilpak en ik 
De wind giert langs je oren. We varen 10 knopen en de regen striemt in je gezicht. Met de sterrenhemel boven ons zijn we door weer en wind op weg naar huis. Dit is het moment voor je zeilpak. Helemaal ingepakt als mollige Eskimootjes zitten we op het achterdek. In situaties als deze is ons zeilpak van levensbelang (als onze ouders ons tenminste terug willen zonder bevroren oortjes en neusjes.) Als ik opsta denk ik heel bewust na over hoe ik me ga aankleden. Hier in het kort hoe dat gaat: Het begint met een thermobroek, een normale broek, joggingbroek, drie paar sokken, zeilbroek, zeillaarzen, thermo-t-shirt, t-shirt met korte mouwen, t-shirt met lange mouwen, een vest, nog een vest, zeiljas, handschoenen, sjaal én muts.

En zo komt de thuishaven - en het einde van de reis - in vliegende vaart in zicht... Uit de blogjes van de kinderen blijkt dat naar hun zin veel te snel! De meesten willen nog wel even door, maar op dinsdag 4 april voer de Regina Maris 's avonds om negen uur toch echt het Kanaal in...

Wij, het thuisfront, zijn de dagen aan het aftellen! School at Sea heeft ons gewaarschuwd dat het weerzien voor de SaS-ers een verwarrende mengeling zal zijn van blijdschap om ons weer te zien en verdriet om afscheid te moeten nemen van de groep. Ze hebben immers de afgelopen zes maanden alle lief en leed met elkaar gedeel en zijn enorm hecht geworden. Maar hoe het ook zij, WIJ kijken er enorm naar uit!